14 Mart 2013 Perşembe

PARÇALI OLMA HALİ...

 
 
Annelik zor, yalnız annelik duble zor, her yere yetişmeye çalışma hali ise hem ruhen hem de fiziken yıpratıcı...

Bu durumu her zaman yaşamam, yaşasam da fazla takılmam, beni avucunun içine almasına izin vermem ama çocukların yanında olmak söz konusu olduğunda ve zaman çakışması yaşadığımda ister istemez düşünmek durumunda kalıyorum...
 
Tam tarihler denk gelmedi bu sefer ama hem cuma günü Küçükhanım'ın okuma etkinliğinde yanında olmak hem de paşa'nın Pazartesi günü rol aldığı Tiyatro Gösterisini izlemek için ilk sırada olmak istiyorum ama peşpeşe 2 gün izin alma zorunluluğunun karın ağrısı bu sabahtan itibaren beni ele almış durumda :/

Her ikisi de öğleden sonra saatlerinde, yani yarımşar gün izin durumu söz konusu. Herhangi birinden de faragat etmek istemiyorum çünkü;

* Küçükhanım için okumaya başlamak, 2 gün içerisinde ezberlediği şiirini annesine bakarak okumak, yaş ortalaması 7-8 olan çocuklar için özel günlerinde anne-baba'yı yanıbaşında hissetme güveni, her sabah annesiyle okula gelip giden çocukları göre göre annane-dede ile gidip abi ile dönmek zorunluluğu, böyle özel zamanlarda koşarak anneye sarılmak, vs. durumları çok önemli...

* Paşa bir süredir bu oyun için hazırlanıyor, yaşı gereği hiçbirşeyin önemli olmadığı, dünya benim etrafımda dönüyor, okul, ders, dersane, SBS de ne imiş? ergenliğini dibine kadar yaşadığı zamanlarda önemli bir tiyatro oyununu bu kadar önemsiyor olması, kostümlerinin hazırlanması aşamasında bile kendince (dedesinin imkanlarına baş vurarak :) ) destek olmaya çalışması durumları çok önemli...

Bu şekilde ele alınca her hangi birinin yanında olamama durumu söz konusu gibi değilmiş gibi geliyor, ama ya izin mevzuunda sorun çıkarsa sorunsalı beynimi kemiriyor...

Uzun zamandır bu tür herhangi bir yazı yazmadım, hatıralarımız arasında annenin bunalımları yer almasın diye ama bunlar da bizim gerçeğimiz ve çocuklarım bu sayfaları okuduklarında beni anlayabilecek kadar büyümüş olacaklardır. O nedenle artık bu tür ikilemlerimi, çocuklar ile ilgili her hangi bir karar aşamasında ne gibi duygularla savaştığımı yazmaktan çekinmeyeceğim sanırım.
 
Bu da böyle bir karar'ın ilk yazısı olsun :)
İzin aşaması için ise bana dua edin olur mu? :)

4 yorum:

nergis dedi ki...

canımın için sen o kadar güçlü bir annesinki bir çocuğa sahip olmadığım halde annelik duygusunun ne kadar yüce ne denli ağır bir sorumluluk olduğunu her seferinde gösteriyorsun bana. artık evlilik ve çocuktan korkmuyorum sayende:) ve şunu biliyorum ki evlatların büyüdüğünde senin ne kadar sağlam bir ruha sahip olduğunu görüp seninle gurur duyacaklardır.izin alma hususunda ise eğer sağlam ruhsa sahipler ise vericeklerdir değillerse sen kendinle bir kez daha gurur duy....seni seviyorum dostum.

Nilgün Komar dedi ki...

bol şans..

Adsız dedi ki...

özel bir okulda çalışıyorum ben ve anne olan tüm öğretmen arkadaşlarım öğrencilerinin gösterileri için gece gündüz çalışırken kendi çocuklarının bu tip önemli günlerinde yanlarında olamıyorlar. onların ve evlatlarının yaşadıkları mutsuzlukları çok iyi anlıyorum. değil yarım gün izin almak süt izni bile verilmiyor bu annelere. anne olmak hele de çalışan anne olmak zor iş vesselam. boll şanss

Minik Atölyem dedi ki...

Allah yardımcın olsun ablacım, mücadele ettiğin şey öyle kolay bir şey değil ki sen bunu en güzel şekliyle yapıyorsun. çocuklarını taşımak zorunda olduğun bir sorumluluk olarak değil, en yakın arkadaşların olarak görüyorsun. sen en zor zamanları aşmışsın zaten, gerisi kendiliğinden gelir hiç merak etme. Allah yar ve yardımcın olsun. sevgiler...