31 Mart 2009 Salı

BABANIZ YAŞIYORSA

Geçtiğimiz hafta 6-7 gün için Canım babam'ı memlekete anne-babasını ziyarete gönderdik. Pek bi anne aşkı kabarmıştı son zamanlarda, anam anam güzel anam diye diye dolaşıyordu :) (Evlat her yaşta evlat, ana her yaşta ana yaaa :/)


İşte onun yokluğunda üst katta annemlerin evi de alt katta benim evimde pek bir ıssız kaldı sanki. Daha yenice tanıştığım maharetli hanımablam MUKO'nun da babasının aynı zamanda hastanede olması, çok yakın bir arkadaşımın babasını kaybetmesi içime nasıl bir korku düşürdü anlatamam. Babam 57 Annem 52 yaşında. Ufak tefek hastalıklar bizim evimize de misafir olmaya başladı :( Öylesine korkuyor, öylesine çaresiz düşünüyorum ki şu sıralar en büyük korkum ikisinden birini yitirmek.


30 senedir annem ve babam bir benim için. İki değil tek kişiler sanki. Annem babamsız yarım, babam da annemsiz yarım sanki. Babamın yokluğunda evimizin ortasında kocaman bir boşluk, bir yarımlık vardı. O geldiğinde salonumuz doldu, mutfağımız şenlendi, evin ortasında rengarenk bir ışık çiçek bitti büyüdü sanki.




ALLAHIM SEN ANNE BABALARIMIZA SAĞLIKLI ÖMÜRLER VER YARABBİM...




Sanki tüm bu duygularımdan haberdarmış gibi bir arkadaşım bu sabah şu aşağıdaki yazıyı göndermiş bana. Sizlerle paylaşmadan edemedim :/




MUKO'm, kanadı kırılmış ablam tekrar tekrar başın sağ olsun. Bu yazı da sana ve Rahmetli Babana olsun...





BABANIZ YAŞIYORSA




Babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur.


Bu harika.
İnsan babası ölünce büyüyor çünkü.


Yalnız başına kalıyorsunuz o zaman artık.


Çocukken her şeyi bilen, herkesten güçlü olan babamız biz büyüdükçe küçülüyor.


Zamanını tamamlamış ve geçmişte kalmış bir yaşlı olarak kendi köşesinden bize bakıyor. Uzakta olsa da, bize dokunamasa da...


Usandıracak kadar ayrıntılı sorularla hayatı öğrendiğimiz, her şeyi bilen babamızın sorularıysa biz büyüdükçe artık bize sıkıcı gelmeye başlıyor.


Müdahale etmese, soru sormasa ne iyi olur dediğimiz zamanlar çok oluyor artık.


Biz ondan daha iyi biliyoruz ya her şeyi.


Zaman artık onun zamanı değil ya...


Teknoloji gelişti ya...


Her şey değişti ya...


Oysa ne zaman ki babanızı kaybediyorsunuz, işte o zaman gerçekten büyüyorsunuz.


Çünkü çınarın gölgesi yok artık üzerinizde.


Sizi fark etmediğiniz halde yağmurdan, güneşten koruyormuş meğer o gölge.


Siz de aile kuruyorsunuz, baba oluyorsunuz, sizinde gölge yaptığınız ve koruduğunuz birileri oluyor ama o gölgeyi çok arıyorsunuz.


Babanız öldüğünde büyüyorsunuz.


Artık soru soracağınız, öğreneceğiniz, azarını duyacağınız, takdirini alacağınız, akşam eve dönerken yolunu gözleyeceğiniz, korkacağınız bir babanız yoksa büyüyorsunuz.


Yarınınızdan sorumlu tuttuğunuz, her istediğinizi almak zorunda olan o kişi yoksa artık...


Hep sessiz ağlayan, suskun seven, en zor dönemde bile yıkılmaz görünen, sırtınızı dayadığınız çınar ağacınız yoksa artık...


Büyüyorsunuz o zaman işte.


Savaşın ortasında komutansız kalmaktır, babasız kalmak.




Kaç yaşınızda olursanız olun babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur.




9 yorum:

muko dedi ki...

içim acıdı okurken aslında halen yanıyor ciğerim bağrım,çok kötü çok zor dayanılması çok güç bir durum:(
rabbim kimseye yaşatmasın
35 yaşındayım değil bir tokat ben babamın bir acı sözünü duymadım,diyorum böyle olmasaydı bu kadar yanarmıydı içim acaba

benim babam da 58 yaşındaydı ben babamı hiç hasta görmemiştim taki 9 ay öncesine kadar
nalet hastalık koskoca çınarımı erittii gözümün önünde hiç yapamadık

"iki değil tek kişiler" demişsin yaa benim annmele babamda öyleydi
ekmek almaya su almaya bile giderken beraber giderlerdi,bana babamsız asla gelmezdi annem ki evlerimiz çok yakın baban evde yalnız kalmasın derdi ,ama babamda annemsiz hiç bir şey yapmzdı

dün gece annemin deyişiyle"babanin düğününü yaptık "dedi ki haklıydı,son okumasıydı ve gelen kişiler o kadar çoktu ki beş daire doldu taştı ,babam çok sveilen biriydi eminim ki rabbimde onu çok seviyor...

çok uzn oldu farkındayım canım ama doluyum döküldü işte affola...

fatma dedi ki...

çok güzel Rabbim hepsine hayırlı ömürler versin...büyükleriniz yanınızda olupta böyle düşünmek çok güzel artık kimse yanında büyüğünü istemiyor.nasıl bir devirde yaşıyoruz!!!!

VOLKAN - KALDERA dedi ki...

Canım, üzgünüm seni üzmek istememiştim ama bu gerçeği sen yaşıyorsun ve alışmak mcburiyetindesin. Tekrar tekrar Allahımdan rahmet diliyorum.

Zen dedi ki...

bu postuu okumamalıydım benn :( hüzünlendim ..babamı çok özledim..ALLAH hepimizin annesine babasına uzun ömürler versinn aplacım ,onları başımızdan eksik etmesin.

Unknown dedi ki...

allah ana baba kardes ve evlat acısı yasatmasınn

MAVİANNE dedi ki...

AMİNNN

muko'ya Allahtan sabır diliyorum
Allah rahmet eylesin babasına


Allah sevdiklerimizden ayırmasın
Uzun ömürler nasip etsin

Unknown dedi ki...

amin, burnum sızladı, gözlerimde yağmurlar başladı da, çınarım gölgeledi, düşmedi göğsüme damlacıklar...
off iki aya yakındır babama sıkı sıkı sarılamadığım ne kadar canımı acıtıyo anlatamam, istanbuldayken her akşam kokusu, yüzü gözü kendi vucuduma işlesin diye dakikalarca sarılıp bırakmazdım... şimdi göremiyorum bile...
Allahım beni anasız, babasız bırakmasın, başka hiçbişeyciğim olmasada olur.. vallahi... :'(

Hayatın Ressamı dedi ki...

ahhhhhh ben ölüeyim yaaa.çok duygulandım.ben babamın ölmesini hiç istemiyorum...........

E. Ali dedi ki...

Benim babam 10 yıl önce ödü. İnanın evlatlar zamanla alışıyor hatta unutuyor. Ama eşler öyle mi? Hem kendi annemden hem yakın bir arkadaşımın annesinden biliyorum: 40 küsür yıllık eşleri ölünce kadıncağızlar bir türlü toparlanamıyor. Kadınlar için eş acısı evlat acısı gibi olsa gerek.
Ne yapalım Allahın takdiri böyle. Hepimiz er ya da geç bu dünyadan göçeceğiz.