PALYAÇO OLMAK İSTİYORUM !

Dün akşam kuzularla evde yalnızdık. Yemekdi, oyundu, atıştırmaydı, televizyondu derken cadı yoruldu ve uyudu. paşa odasında kitap okuyordu, odasına gittim "artık geç oldu" dedim. Kitabını bıraktırıp yanına uzandım. Bir yandan oğluşun saçlarını okşarken diğer yandan da Gülen'i düşündüm. Yazdıklarını, anlatım tarzındaki içe işleyişi, son yazısını ve yaptığım yorumu.

Anlık bir heyecanlamı yazdım acaba diye kendimi tarttım.

Sonra elimin altındaki oğlum, hemen yan odada uyuyan kızım geldi aklıma.Rabbime binlerce şükür sağlıkları yerinde olan iki meleğe sahip bir anneydim ben. Rabbimin hayatım boyunca bana verdiği en büyük lütuf çocuklarımın sağlığı. Ya buna sahip olamayan Anneler, hastane odasında canı yanan yavrusunu sadece ıslak gözlerle seyreden, sakinleştiremeyeceğini bildiği halde aklına gelen binlerce kelime ile teselli etmeye çalışan Anneler.

Sadece iki defa paşa ile hastanede yattık biz. Birinde 21 günlüktü ve kanında mikroplanma teşhisi ile 10-12 gün kadar yatmıştık ve yenidoğan servisindeydik. Hemen deprem sonrasıydı. Deprem nedeniyle ailesini yitirmiş o minicik canlar ve kendi can'ımın derdine okadar düşmüştüm, emzirme saatleri dışında diğer meleklerle ilgilenmeye, sütüm olması için çabalamaya o kadar dalmıştım ki diğer servisleri görmek hiç aklıma gelmedi.

Paşa 1 yaşındaydı soğuk havale geçirdiğinde :( Nabız neredeyse durmak üzere nefes alamaz vaziyette götürmüştüm acile. 8 gün kadar da o zaman yattık hastanede. Onun dışında bilmem içlerini, yaşanan dramları, filizlendirilemeden çürütülen umutları.

Ama okurum, televizyonda görürüm, haberlerini duyarım gönlü güzel insanlardan.

Uzun süre hastane ortamında hayatının en güzel çağlarını geçirmek zorunda olan meleklerin haberini alırım. İşte Gülen yine böyle bir haber vermişti. Ama bu sefer şunu yapalım bunu edelim dememişti. Şunu istiyoruz yada bunu gönderin de yazmamıştı. (Asla bu ihtiyaçlara "istek" gözüyle bakmadım n'olur beni yanlış anlamayın, sadece yazım farklılığından bahsediyorum)

"Bir ses duyduk, cılız bir çığlık" demişti. "İmkanı olanımız yani Elçin İzmir'e gitti ben de İstanbulda kalan ayak olarak haber bekliyorum demişti". O kadar...

Biz yapıyoruz demişti. Siz de yaparmısınız diye sormamıştı bile.

Dün vakit bulup okuyamamışdım. Bu sabah önce Elçin'i sonra Emine'yi, sonra Tekrar Gülen'i ve en son da Belgin'i okudum tekrar tekrar.

EMİNE'yi aradım, "Merhaba ben ...., yazınızı okudum az önce, Elçin'de oradaymış, çocukların ihtiyaçlarını birebir görmesi güzel olmuş, ben de sizden haber bekleyenlerdenim, bilginiz olsun" diyecektim. Ama olmadı... İlk birkaç kelimeyi zorla gerisini hiç söyleyemedim. Gözyaşlarım izin vermedi. Ama Emine, yüreği güzel insan, kalbi temiz, sesi billur insan anladı. "Yanlış anlamalardan korkuyorum, hatalı adım atmak istemiyorum ama sizi anlıyorum ve teşekkür ediyorum" dedi. Ben anlatamadım ama o anladı. Yaklaşık 20-25 dk konuştuk. Gelen maillerden, yorumlardan nasıl mutlu olduğunu da anlattı, ben de mutlu oldum. İnşallah benim geç kalmışlığıma utancım, İstanbul için birşeyler yaparak geçer umuduyla kapattım telefonu.

Ve dün Gülen'e yazdığım şey'in anlık bir karar olmadığını, evet gerçekten bu bayramda PALYAÇO olmak istediğimi anladım.

Nereden başlamalı, nasıl organize edilmeli hiç bilmiyorum. Olmadı "tek başıma giderim" diyorum. "Bir paket balon, bir kutu yüz boyası değil mi, ben hallederim" diyorum.

Ama sonra, "bencillik yapma, bu kararı vermek için daha erken" diyorum. Ve soruyorum,

BENİMLE BİRLİKTE PALYAÇO OLMAK İSTEYEN VAR MI?

Foto kaynak

Ne mutlu ONLARA