Uzun zamandır olmadığım kadar yoğun bir hafta geçiriyorum. Cuma akşamı eşimin beni işten alması ile başlayan yoğun dönem hızını yitirmeden devam etmekte, bakalım frene basmayı kim akıl edecek :)
Cuma akşamı işten çıkıp kendimi Kozyatağı Carrefour'a attım zira cumartesi günü yapacağım ziyaretler için hediye alışverişini yine son zamana bırakmıştım. Geçen hafta nişanlanan ama benim Faranjit sebebiyle nişanına gidemediğim kuzen'e, beni üzen bir hastalıktan taze kurtulmuş bir kuzuya ve tanıyalı çok olmamakla birlikte en değerlilerimden olan bir güzel'e çam sakızı çoban armağanı mini minik birşeyler alıp kendimi annemlere attım. Küçük cadının hafta sonu için eve gelmesi gereken giysi ve ıvır zıvırlarını topladım, cadımı giydirdim, daha sonra annemin yarı ev konumundaki çatı katına çıkıp taşınırken ihtiyaç sahibi birilerine verilmek üzere ayırdığım küçülenler-giyilmeyenlerden oluşan bir valiz hazırlayıp onu da arabanın bagajına attıktan sonra kendi evimize geçtim.
Oğluşun hazırlanması, benim duş alıp hazırlanmam, bir gecelik konaklamak için iki meleğime birer boy giysi vs. den oluşan bir çanta hazıralama işleri, evin kontrolü, çıkış derken saat 21:30 gibi artık yoldaydık.
Dikkat ederseniz bunca koşturmaca arasında akşam yemeğinden hiç bahsetmedim :/
Artık öylesine yorulmuştum ki babamız en yakın Pizzacının önünde durmasa sanırım uzunca bir süre daha hatırlayamayacaktım.
Bir kutu çocukların kucağına bir kutu bizim kucağımıza şeklinde paylaştıktan sonra :) hiç duraklamadan kendimizi Altınşehir-Halkalı taraflarına attık. Bizi Teyzem'e bırakan babamız sabah işe gitmesi gerektiği için geri döndü. Geç vakte kadar sohbet muhabet ettikten sonra yatıp ertesi sabah erkenden kalktık. Dayılarıda ziyaret edildikten sonra Avrupa yakasına geçiş amaçlarımızdan ikincisine geldi sıra.
Birkaç aydır yazılarından tanıdığım ama daha ilk yorumda samimiyetine inandığım ve güleryüzünden, sıcaklığından hiç şüphe duymadığım
çıtıpıtı bir hanıma gittim :)
Blog vasıtası ile bu güne kadar tesadüfen karşılaşmalar dışında kendim isteyerek görüştüğüm dört kişi volmuştu. Şükürler olsun hiç biri beni yanıltmayan, hiçbiri tek görüşmeden sonra bir daha aramam sormam görüşmem dedirtmeyen insanlardı ve hepsini daha sonra tekrar gördüm :) İLKAY'da benim için öyle biri artık.
İnsan evine girdiğiniz ilk saniyeden son saniyeye kadar sıcacık gülümser mi?
İnsan ilk defa gittiği bir evde bacağını altına alıp oturur mu?
İnsan konuşurken dinlenmediğini farkettiğinde bu kadar güler mi?
İnsan küçücük bir hediyeye bu kadar sevinir mi?
İnsan bukadar sıcak, bu kadar içten sarılır mı?
EVET(miş) Hepsinin cevabını cumartesi günü aldım ben :)
Eve girip montlarımızı çıkarttıktan sonra karşılıklı durup birbirimize baktık, şaşkın mutlu :)
Sonra işte o görmeyi en çok istediğim mekanın içindeydim. Hani çocuklarımıza aldığımız barbie evleri varya işte tıpkı öyle. Her bir köşesi (köşe normalden çok daha fazla bu evde ama ona göre :P ) ayrı bir zevkle döşenmiş şirin ötesi sıcacık bir ev ve içinde çıtıpıtı bir barbie :) Yüzünün güzelliği, minyon tipi, zayıflığı ile ilk gördüğünüzde size gerçekten direk bunu düşündürüyor.
Emin süperdi, şu meşhur Yasin'i tanımak zevkdi :) İLKAY gün boyu "bezelyeler çiğ" türküsü söylese de ben o süper sarmaları, böreği, makarna salatasını ve güzelim tatlıları götürürken kendisini duymadım bile :P :)))
Bu güzel masa, bu harika mamalar benim için hazırlanmış, kim takar bezelyeleri :)
Sohbet, kahkaha, keyif dolu bu gün için, tüm emeğin için, özellikle güler yüzün, samimiyetin ve güvenin (!) için bir kez daha teşekkür ederim cicim.
Emin ve kaldera ilk zamanlar yabancılıktan, sonra da Volkan'ı paylaşamamaktan pek anlaşamamış gibi görünseler de Kalderanın eve dönerken sorduğum soruya verdiği cevap hiçbirşeyin göründüğü gibi olmadığını açıklıyordu.
- Kaldi'm Eminleri bir daha görelim mi?
- Evet anne, ama Emin benim arkadaşım Abimin değil :)))
Bu kadar anlatım yeter, son zamanların en çok yazı içeren postunu yazdım yoruldum, gerisini
şirin hatundan okuyun :))
kızlar da büyük bir hararetle tohum toplamaya koyulmuştu :) 
